جارچی آذربایجان؛ سمیه گل محمدی/ روز گذشته، یکی از پرهزینه‌ترین و در عین حال دردناک‌ترین حوادث صنعتی در مجتمع مس سونگون به وقوع پیوست. آتش‌سوزی گسترده در بخش SX/EW کارخانه هیپ‌لیچینگ این مجتمع، که تنها یک سال از راه‌اندازی خط تولید کاتد آن می‌گذشت، موجب بروز خسارات سنگین و تخریب گسترده شد. مدیر مجتمع مس سونگون، محمدجعفر عظمایی، در اولین واکنش خود اعلام کرد که تیم‌های آتش‌نشانی با همکاری نیروهای امدادی از شهرهای مختلف مانند تبریز، ورزقان، خاروانا، اهر، هریس و خواجه در حال مهار آتش هستند و خوشبختانه تلفات جانی نداشته‌ایم.
اما آنچه که در این میان بیش از هر چیز توجه افکار عمومی را به خود جلب می‌کند، این است که کاتد، تنها محصول باارزش این کارخانه، در آتش سوخت! کاتد مس، نه فقط یک شمش مس است، بلکه آینده‌ای از اشتغال، توسعه صنایع پایین‌دستی، تولید، ثروت و پیشرفت را به همراه خود دارد. همانطور که کارشناسان می‌گویند: کاتد یعنی همه چیز؛ یعنی صنعت ذوب، یعنی پول، یعنی ثروت، یعنی آبادانی. و حالا، پس از یک سال زحمت و تلاش برای راه‌اندازی این خط تولید، این موفقیت در عرض تنها شش ساعت سوخت و به خاکستر تبدیل شد!
آیا این حادثه، تنها یک اشتباه فنی بود یا حقیقتی تلخ از سوءمدیریت و بی‌توجهی به زیرساخت‌های صنعتی؟ سال‌ها انتظار برای تولید کاتد مس، که قرار بود نقطه عطفی در صنعت مس کشور باشد، حالا به یک سوال بزرگ تبدیل شده است. چرا پس از سال‌ها تلاش و سرمایه‌گذاری، این صنعت هنوز از بحران‌های ناگوار رنج می‌برد؟ آیا مدیران و مسئولان این پروژه مسئولیت پذیرند؟ چرا در چنین شرایطی که پروژه‌های ملی در آستانه بهره‌برداری هستند، ضعف‌های اساسی در زیرساخت‌ها و تیم‌های فنی تا این حد برجسته می‌شود؟
در حالی که آتش‌سوزی مهار شد، این حادثه به خوبی نشان می‌دهد که هیچ چیزی در صنعت مس سونگون، از جمله کاتد، بدون چالش نیست. آیا این بحران بزرگ می‌تواند فرصتی برای بازنگری در مدیریت‌ها و بهبود زیرساخت‌ها باشد، یا باید به تکرار بحران‌ها و نادیده گرفتن مشکلات ادامه دهیم؟
کاتد مس، رویای صنعتی ایران در آتش سوخت و حالا باید منتظر باشیم تا ببینیم چه کسانی باید در برابر این فاجعه بزرگ پاسخگو باشند.
