به گزارش جارچی آذربایجان، مردم از وقتی که خود را می‌شناسند و با علایق وسلایق و روحیات خود آشنا می‌شوند یا فکر می‌کنند آشنا شده‌اند، به یکی از این دو طرف گرایش پیدا می‌کنند.
اگر چه میزان درآمد و سرمایه نیز در انتخاب سبک زندگی افراد تاثیر دارد، اما کم نیستند سرمایه‌دارانی که خیلی ساده زندگی می‌کنند و نیازمندانی که با صرف حقوق یک ماهه خود برای خرید یک جفت کفش نایک یا خرید اقساطی موبایل آیفون، ظاهر خود را به سوی تجملات سوق می‌دهند.
می‌توان گفت کدام یک مسیر درستی را می‌روند؟ گروه ساده‌زیست بر این باورند که نباید درگیر مسائل دنیوی شد چرا که مسائل و رسالت‌های مهم‌تری نیز بر عهده بشر گذاشته شده است. تجمل‌گراها نیز می‌گویند مگر چند سال زنده‌ایم که از خواسته‌های خود دست برداریم؟
دین مبین ما اسلام، تاکید زیادی بر ساده‌زیستی دارد؛ البته ساده‌زیستی به اندازه‌ای که در روند زندگی فرد و خانواده‌اش مشکلی پیش نیاورد. در واقع ساده‌زیستی به این تعبیر که وقتی با هزینه کم‌تر می‌توان از خدمات یا کالایی با همان کیفیت استفاده کرد؛ لزومی ندارد برای فخرفروشی سراغ برندهای گران‌بها رفت.
اما امروزه شاهد این هستیم که هر دو گروه در جامعه ما مسیر افراط را در پیش گرفته‌اند. نه آن‌هایی که ساده‌زیستی می‌کنند و نه آن‌هایی که تجملاتی زندگی می‌کنند چندان به اساس و بنیه تفکری که در زندگی خود اجرا می‌کنند ندارند؛ شاید می‌توان اسمش را عادت گذاشت.
به همان اندازه که سبک زندگی پرتجمل محکوم است، ارزش دانستن فقر نیز به نوعی در فرهنگ اسلامی تقبیح شده است. اما آنچه در دستگاه‌های فرهنگی و رسانه‌ای کشور ما اتفاق می‌افتد، این است که حتی در سریال‌ها نیز افراد فقیر و کم‌بضاعت به عنوان انسان‌های صالح معرفی می‌شوند و افراد سرمایه‌دار هم به عنوان کلاهبردار یا ضداخلاق. این فرایند در طول دهه‌ها باعث شده است که از طرفی همواره مردم نسبت به افراد مرفه دید منفی داشته باشند و از طرفی با ارزش دانستن فقر، از تلاش و کار بیشتر خودداری کنند.
یکی دیگر از آسیب‌های جدی این قضیه، رواج فرهنگ ریا در جامعه است. افرادی که به هر دلیلی توانسته‌اند سرمایه کلانی برای خود فراهم کنند، با جلوه‌گری ساده‌زیستی خود، همواره خود را از انسان‌های سالم، صالح و معتقد جامعه نشان می‌دهند؛ در حالی که ممکن است چنین نیز نباشد.
اما بهترین راه چیست؟ «خیرالامور اوسطها»؛ شاید همین توصیه دینی بهترین توصیه باشد که رفاه نسبی برای همه افراد جامعه، ضرورت است و تامین آن برای مسئولان، یک وظیفه. از طرفی دوری از تجمل‌گرایی و فخرفروشی، اصلی اساسی، اخلاقی، دینی و شرعی است
