به گزارش جارچی آذربایجان، عموما در شهرها به خصوص برای ایجاد فضای خاطره انگیز برای شهروندان و صد البته برای گردشگران نهادهای امر تلاش می نمایند که با اقتباس از فرهنگ ، تمدن و تاریخ آن محل بناهای ماندگاری را خلق کنند که در نگاه ها و اذهان نشانِ عظمت و به یادماندنی آن محل باشند.
برج آزادی تهران،مقبره الشعرا،برج میلاد،سی و سه پل،و…بعنوان بناهای با عظمت و در کنار آنها المان های موقتی نیز گاها بعنوان مونومان موضوعی یاد میشوند که نه تنها فضای دلنشین و روحنوازی خلق میکنند گاها تا مدت ها در ذهن ماندگار و قابی برای عکس های یادگاری میشوند .
امروزه اگر نهادهای متولی با هزینه های گاها گزاف نمی توانند خالق چنین آثاری باشند عموما و عمدتا ناشی از عدم‌شناخت مخاطب و روحیات مردم و بالاخص نسل جوان می باشد.
شهر تبریز از مدت ها قبل نتوانسته وارث چنین آثار فاخری شود که بتوان نام مونومان یا یادبود تاثیر گذار بر آن نهاد. ایجاد یا صرف نگاه سخت افزاری سبب شده که تاثیر در درجه های پایین اهمیت قرار بگیرد و نهایتا متولیان امر بیشتر بدنبال انجام وظیفه صِرف باشند نه خالق اثر فاخر.
آنچه که امروز شاهد هستیم نتیجه عدم زیبایی شناسی و یا حتی عدم روانشناسی صحیح ذائقه شهروندان می باشد که تقریبا هیچ یک از ابینه و مصنوعات جدید موجود به مذاق شهروند و مسافر خوش نمی آید و اگر خاطره ای ایجاد می شود حاصل تلاش و نگاه هنرمندانه دهه های گذشته همچون شاه گلی،مقبره الشعرا،بازار تبریز و… باشد.
در این میان توجه به مطالعات صحیح و طرح های جامع زیباسازی شهری بصورت موقت و توجه کافی و اصولی به میراث ماندگار تاریخی و صد البته وجود نگاه معمارانه و روانشناختی برای پروژه های جدید ضروری بوده که بتواند نتیجه هزینه ها تبدیل فضا به اثر ماندگار برای شهرمان باشد. تزریق روح هنرمندانه به مصنوعات بزرگ و کوچک است آن را از دو راهی اثر ارزشمند یا محل صرف هزینه و بی ارزش جدا میکند.
تبریز با قدمتی به بلندای تاریخ خالی از ایده و کانسپت برای خلق آثار هنری نیست و صد البته استفاده از نظر و ایده اساتید معماری ، شهرسازی و همچنین روانشناختی در این مسیر می تواند مصنوعات شهری را از تفسیر تنها صِرف بتن و فولاد نجات دهد.
آرزو مبصر/ کارشناس ارشد معماری
